Κρατώ την «Αόρατη Κλωστή», το βιβλίο της Σοφίας Μυγδαλάκη, που μπορεί να βρέθηκε τυχαία μπροστά μου, αλλά το γεγονός πως με αιχμαλώτισε απο την πρώτη κιόλας σελίδα, δεν είναι καθόλου τυχαίο. Το συγκεκριμένο βιβλίο που αν δεν ήταν βιβλίο, θα ήταν σίγουρα τραγούδι ή ημερολόγιο, αυτό το βιβλίο με τις νοσταλγικές παστέλ αποχρώσεις μιας εποχής, όπου ο έρωτας, η αγάπη κι η τιμή δεν είχαν ευτελιστεί όπως στο κυνικότατο παρόν μάς, με εξέπληξε ευχάριστα. Με συγκίνησε, με έπιασε απο το χέρι και με σεργιάνισε στο νησί της Μήλου πάντα με ούριους συναισθηματικούς κι εκφραστικούς ανέμους, και κάτι αρώματα πολίτικα που με έκαναν να ζηλέψω που δυστυχώς εγώ δεν έχω πολίτικη καταγωγή. Δε μού πήρε πολύ για να ταυτιστώ με την ηρωίδα. Νομίζω πως έγινε αυτόματα, κι αυτό είναι το μαγικό με τα καλογραμμένα βιβλία. Σε κάνουν σύντροφο, ακροατή και αυτόπτη μάρτυρα περιστατικών, που ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σου πάντοτε με τον κατάλληλο συνδυασμό λέξεων και φράσεων, αρκεί ο συγγραφέας να τολμά να τις αναμειγνύει, να παίζει μαζί τους λες κι είναι χρώματα στην παλέτα του πιο φαντασμένου κι ευαίσθητου ζωγράφου.

Είδα ανθρώπους μέσα απο τα μάτια της Δώρας, ερωτεύτηκα, παθιάστηκα και πένθησα στο πλάι της. Σα να ήμαστε φίλες παιδικές, σα να γνώριζα προσωπικά το Νίκο και σα να γοητεύτηκα αληθινά κι αμετάκλητα απο το Μιχάλη. Σα να σταμάτησε ο χρόνος, σα να πήρε μορφή ο έρωτας, κι υπόσταση η αγάπη. Πλέχτηκαν όλα τα γεγονότα μαζί σαν σχέδια πάνω σε κέντημα, πάνω σε εργόχειρο ερωτευμένης γυναίκας. Πλέχτηκαν με μιαν αόρατη κλωστή, προσεκτικά, τρυφερά, με τρόπο κινηματογραφικό και διάχυτο το λυρικό στοιχείο. Τίποτα κραυγαλέο δεν υπάρχει στο βιβλίο της Σοφίας Μυγδαλάκη, όλα είναι δοσμένα με τη συγγραφική σοφία που την διακατέχει, όλα δένουν πάνω στο λογοτεχνικό της υφαντό. Τίποτα δεν περισσεύει, κι η ίδια αν και δείχνει να αυτονομεί τους ήρωές της, αντιπροσωπεύει έντονα κάτι που δεν είναι όλοι υποχρεωμένοι να το γνωρίζουν, αλλά τουλάχιστον οι συγγραφείς θεωρώ πως οφείλουν να τηρούν: ο συγγραφέας στο έργο του πρέπει να είναι σαν το Θεό στο σύμπαν, όπως και ο G. Flaubert υποστηρίζει, πανταχού παρών, αλλά παντού αόρατος και αθόρυβος.

Πρόκειται για ένα ρομαντικό βιβλίο που σε ταξιδεύει στο νησί των Κυκλάδων την Μήλο, το 1963. Η κλειστή κοινωνια με τα σχόλια και την χαιρεκακία των ανθρώπων οδηγούν τον τρυφερό έρωτα της Δώρας σε δύσβατο μονοπάτι και η συνάντησή της με το Μιχάλη ανατρέπει τα εως τότε δεδομένα της σχέσης της με το Νίκο. Οι αγωνίες και η ανασφάλεια των πρωταγωνιστών τους ωθούν σε σπασμωδικές κινήσεις με ολέθρια αποτελέσματα. Η παραστατική γραφή, η αποτύπωση των χρωμάτων και των αρωμάτων συγκινεί τον αναγνώστη μεταφέροντας του συναισθήματα και παραδόσεις από τη Μ. Ασία. Ένα συγκινητικό, ρομαντικό βιβλίο που μαγεύει με τους απλούς, αληθινούς χαρακτήρες και την δύναμη της αληθινής αγάπης. Συγχαρητήρια Σοφία για το πρώτο εξαιρετικό βιβλίο, εύχομαι να είσαι καλά και να συνεχίσεις να μας ταξιδεύεις....